Wij hebben allemaal wel dromen over hoe ons leven er zou moeten uitzien. En we delen die verhalen met anderen, mensen die heel belangrijk zijn voor ons. Mensen die onze dromen mee helpen realiseren en er altijd zijn.
En dan komt er dat moment dat die belangrijke andere in jouw leven er ineens niet meer is. Dat de droom aan diggelen is geslagen en je ondanks alle verdriet en gemis verder moet. Ineens is er misschien ook geen reden meer om verder te leven. Alles wat je doet en denkt voelt zinloos en zonder toekomst.
En ondanks de pijn blijft het leven roepen. Ondanks het grote verlies ga je verder, omdat anderen je nodig hebben. Je geeft niet op en dan komt er misschien een moment dat je beseft dat veel van wat je doet en zegt mee gevormd is door diegene die er niet meer is. Dat al wat je nu bent gewoon is kunnen ontstaan omdat die bijzondere iemand in je leven is geweest. Zonder de aandacht, de zorg en de liefde van die andere was je nooit geworden wie je nu bent.
Deze erkenning gaat je rouw niet laten verdwijnen maar is misschien wel een begin van een warm en dankbaar gevoel. Een lichtpuntje in een duistere nacht. Een kleine verschuiving terug naar het leven omdat, ondanks het verlies, je ook dankbaar en gelukkig kan zijn omdat iemand jou graag heeft gezien en voor jou heeft gezorgd. Je normen en waarden heeft meegegeven die jouw leven dragen, elke dag weer opnieuw.
De dood kan onze plannen, onze hoop, onze dromen en verbintenissen in een klap verpletteren. Als een geliefde sterft voelt het alsof al dat moois ineens niet langer deel uitmaakt van onze wereld of onze toekomst. En toch zal jullie lot voor altijd verbonden blijven in al wat je in de toekomst nog zal ondernemen en beleven.
En dat zal je ook kunnen opmerken bij al die andere mensen die met je dierbare verbonden waren en nog steeds zijn. De verhalen die nog steeds verteld worden en gedeeld worden. Die kleine specifieke dingen die jullie delen in verbondenheid ook over de grens van leven en dood heen.
De pijn zal hiermee niet verdwijnen maar misschien kan je voelen hoe veel intenser de relaties met je kinderen en je familie worden omdat je ineens beseft hoe belangrijk de liefde is. Misschien ga je veel bewuster door het leven net omdat je weet hoe kwetsbaar het is.
Verlies is een keerpunt in je leven waarop je even goed stil staat en de balans opmaakt over de goede en de minder leuke dingen in het leven. En veel van die goede dingen zijn een stille getuige van de liefde die nooit zal ophouden te bestaan als we willen blijven zoeken naar die lichtpuntjes van ontegensprekelijke verbondenheid.
Op het moment dat je diep rouwt om iemand die je dierbaar is, kan het dat klein vonkje van hervonden liefde zijn dat het leven weer wat zin geeft. We zullen altijd dingen doen en waarden koesteren, net omdat we ze geleerd hebben van iemand die ons dierbaar is. Deze kleine bakens van verbinding koesteren, kan ons weer wat dichter brengen bij de liefde voor het leven.
