Meer dan dertig jaar na dood van een goede vriend voel ik niet alleen regelmatig de stekende pijn van het gemis weer opduiken maar sluipt er ook regelmatig een ander verdriet bij me binnen. Na al die jaren lijkt het of al de herinneringen, die mij zo dierbaar zijn, vager worden en minder precies. Het begint steeds moeilijker te worden om te herinneren hoe het nu precies was en wat we allemaal samen deelden. Ik wil die momenten samen zo graag vasthouden en koesteren maar het is alsof ze meer en meer verglijden in de tijd naar een plek waar ze voor mij onbereikbaar worden. Het maakt dat onze relatie iets meer abstract is geworden. Iets uit een ver verleden met vage beelden van herinneren en koesteren. Ik voel me daar soms verdrietig en schuldig over omdat het voelt alsof, na al die jaren, onze relatie nog eens extra doorgesneden wordt tot er op de duur niets meer van zal overblijven.
Rouw evolueert samen met ons doorheen de tijd. We vinden nieuwe veilige connecties en toevluchtsoorden op onze weg en we botsen onvermijdelijk op nieuw verlies. Met de tijd die voorbij gaat, voel ik me soms ver en afgesloten van het verleden wat een intens gevoel van heimwee naar vroeger met zich meebrengt. Het voedt een verlangen om mijn geheugen weer te vullen met die kleine dingen zoals de geur van een kamer, een oogopslag, het geluid van een stem of het fijne gevoel van die uitnodigende glimlach als je elkaar na lange tijd weerziet.
Er zijn vele leuke dingen en mooie mensen in mijn huidige leven maar ik zou zo graag weer heel even kunnen teruglopen naar het verleden als ik daar de mensen, die ik lief heb en onderweg ben verloren aan de dood, zou kunnen terugvinden. Ik zou geen seconde twijfelen om meer en andere mooie momenten samen te maken en er alles aan te doen om ze vast te houden.
Niemand vertelt je ooit, als je jong bent, dat het leven in een oogwenk drastisch kan veranderen. En dat herinneringen lijden onder de erosie van de tijd. Dat op een dag je tot de vaststelling komt dat mensen en plekken van je verleden aanvoelen alsof ze uit een totaal ander verhaal komen.
Ik heb leren aanvaarden dat afscheid nemen bij het leven hoort. Aanvaarden dat ik het verleden niet helemaal kan vasthouden in mijn gedachten, is soms nog heel moeilijk. Het is een repetitieve pijn die bovenop het oorspronkelijk gemis komt, zoals de chronische pijn van een oude botbreuk die zich te pas en te onpas laat voelen.
De strijd om het verlies te herinneren voelt als een bijkomend verlies en ik ben daar waarschijnlijk niet alleen in.
