Er zijn meerdere redenen waarom mensen verwachten dat je een rouwproces ergens in de toekomst kan afsluiten. In het verleden hebben de verschillende geformuleerde rouwmodellen de indruk gewekt dat rouw verloopt via een aantal vaststaande stadia of taken. Dus denken veel mensen dat rouw een eindig proces is met een duidelijk begin en einde.
Als je aan mensen vraagt wat ze weten over rouw, dan kom je uit bij dingen als ontkenning, kwaadheid, onderhandeling, depressie en aanvaarding bovenaan de lijst. Gewoon omdat de iedereen wel eens gehoord heeft van Kubler-Ross en de ‘vijf stadia in rouw’ en men er van uit gaat dat dit de daadwerkelijke beschrijving van een rouwproces is. Men gaat er van uit dat het doorlopen van deze taken of gewoon het verloop van de tijd uiteindelijk zal leiden tot het kunnen afsluiten van een rouwproces. Maar dat is niet hoe rouw werkt.
Een andere reden waarom mensen afsluiting zoeken in rouw is dat ze geloven dat rouw alleen maar bestaat uit alles wat ongemakkelijk, pijnlijk en negatief is . Het overlijden van iemand die we liefhebben is een regelrechte nachtmerrie. Wanneer je dan zegt dat rouw geen eindpunt heeft, is als zeggen dat die nachtmerrie nooit meer zal stoppen.
Zoals alle levende organismen doen mensen er alles aan om pijn te vermijden. Het idee om met chronische pijn te moeten leven zonder ooit nog verlichting te kunnen vinden, gaat tegen onze instincten in. Maar rouw is veel meer genuanceerd en complexer dan mensen begrijpen totdat ze het zelf hebben ervaren.
De meeste rouwende mensen zullen je zeggen dat de pijn zachter wordt maar ook nooit meer echt weggaat net als de liefde die je voelde nooit weg zal gaan. Rouwen betekent iemand liefhebben ondanks het feit dat je haar of zijn fysieke afwezigheid dagelijks moet missen.
Om het met de woorden van filosoof en schrijver Thomas Attig te zeggen: Wanneer we leren om lief te hebben ook al zijn we gescheiden van elkaar, dan vervullen we ons diep verlangen om die liefde in stand te houden en de liefde van onze geliefde te blijven voelen. En we vervullen hun verlangen om herinnerd te worden en gekoesterd voor wat ze ons hebben gegeven hebben en nog steeds geven over de grens van leven en dood heen.
Rouwen is iemand lief hebben waarmee we niet meer herenigd kunnen worden. Wat meteen betekent dat we ook na vele jaren op bepaalde momenten in ons leven nog steeds eindeloos verlangen, pijn en verdriet kunnen voelen. En dat is wat de liefde en het leven doen met ons.
