Twee mensen rouwen nooit op dezelfde manier. En zo zijn er ook vaak verschillen in de wijze waarop mannen en vrouwen omgaan met hun verdriet. Mannen rouwen evenzeer als vrouwen. Alleen worden mannen niet altijd begrepen in de manier waarop ze met hun verlies omgaan.
Mannen en vrouwen krijgen al heel vroeg in hun leven verschillende boodschappen te horen. Het zijn opvattingen en denkbeelden over wat in een bepaalde maatschappelijke context gewenst en ongewenst is. Onbewust nemen we deze ideaalbeelden aan en gaan we hiernaar handelen. Zo worden mannen vooral handeling- en prestatiegericht. Een man heeft geen hulp nodig en is niet bang.
Op momenten dat mannen te maken krijgen met verlies kunnen deze boodschappen het gedrag sterk beïnvloeden. Mannen beleven evenzeer een rouwproces als vrouwen. Alleen is de manier waarop ze gevoelens ervaren en ze uiten anders dan bij vrouwen. Ze zijn vaak minder verbaal. Veel mannen worden al heel vroeg in hun ontwikkeling gestimuleerd om gevoelens niet uit te spreken. Ze hebben dan ook meer de neiging deze af te reageren in werk en activiteit. Hen is geleerd zich sterk houden en ze sterk worden aangemoedigd om een beschermende en actieve rol op zich te nemen. Vaak hebben ze dan ook moeite om dicht bij anderen te staan in hun emoties.
Als vrouwen hun verdriet uiten zullen de mannen dan ook meer de neiging hebben praktische oplossingen te zoeken en suggesties doen om de pijn te verminderen. Het is hun manier om te beschermen en te overleven. En deze overlevingsstrategie herbergt heel veel kwaliteiten. In tijden van crisis is het gewoon efficiënt om rust en controle te houden. Maar vrouwen willen in de eerste plaats horen dat hun man hetzelfde ervaart. Mannen en vrouwen verschillen dan ook vaak in de relaties die ze hebben. De relaties van mannen zijn meer gericht op activiteiten. Bij vrouwen is net het delen van gevoelens een belangrijk aspect van hun relatie met anderen.
Het benadrukken van verschillen tussen mannen en vrouwen in omgaan met verdriet mag echter ook niet als absoluut worden gezien. Er zijn ook mannen die over hun verlies willen praten maar misschien de kans niet krijgen. En er zijn vrouwen die zich volop gooien in hard werken.
Verlies vraagt om het verduren van pijn en verdriet, angst en schaamte en de daarmee verbonden gevoelens van onmacht. Het vraagt om te erkennen dat er geen oplossingen zijn en dat is juist waar mannen het soms lastig mee hebben. Mannen willen na een verlies iets doen.
Wanneer is voor een man dan de grens bereikt van wat hij aankan? Mannen kunnen soms heel lang doorgaan en kloppen in veel gevallen pas laat aan bij hulpverlening. Lichamelijke klachten of problemen met werk staan op dat moment meestal op de voorgrond.
Wat ook niet betekent dat men moet proberen mannen een andere wijze van rouwen op te dringen. Men kan hen helpen met hun gevoelens om te gaan op een manier die voor hen comfortabel is. Men kan hen informatie geven over gevoelens en hen helpen om te gaan met het verdriet van hun vrouw of kinderen. Het is evengoed belangrijk dat vrouwen begrijpen dat ook mannen rouwen maar op een andere manier. Als ze kunnen erkennen dat verdriet ook kan uitgedrukt worden in lichamelijke inspanning en werken zal de uitnodiging om er over te praten misschien ook worden aanvaard.
