Hoe reageer je als je hoort dat iemand een ernstige vorm van kanker heeft? Wat betekent het om plotseling te worden geconfronteerd met de dreigende dood van je vader van wie je zielsveel houdt en die nog midden in het leven staat? En hoe voelt het als die vader dan ook nog eens een publiek figuur is waardoor je hem en zijn ziekte met het halve land moet delen?
Niets is meer hetzelfde als je vader belt om te vertellen dat hij een agressieve vorm van kanker heeft. Om dat gekmakende gevoel van machteloosheid en ongeloof compleet te maken, vertelt je vriend een week later dat hij niet meer van je houdt. Sta je na drie jaar samenwonen met een koffer en een volgestouwde vuilniszak op straat. Tijd voor wonden likken is er niet. Natascha van Weezel wil haar ouders bijstaan en zoveel mogelijk met haar vader doorbrengen. Ondertussen moet ze in deze heftige periode van afscheid nemen een nieuw eigen leven zien op te bouwen.
Zelf zegt ze dat ze het boek schreef uit noodzaak. Kort na de dood van haar vader, met wie ze een innige band had, stortte ze in. Schrijven bracht haar weer op de been. Schrijven over hoop en wanhoop, over ziek-zijn en doodgaan, over heel hard werken, overeind blijven maar vooral over liefde.
In korte hoofdstukken beschrijft Natascha van Weezel in het laatste levensjaar van haar vader, de bekende journalist Max van Weezel, die overleed aan de gevolgen van alvleesklierkanker, en de periode van rouw en verwerking daarna.
Met grote precisie en gevoeligheid, maar ook vol zelfspot en met lichte ironie beschrijft Natascha het veranderende leven van haar ouders en haarzelf in het zicht van de dood. De diepe band met haar vader blijkt heel sterk uit de periode na zijn overlijden waarin zij het gemis vrijwel permanent met zich meedraagt. Het leven zal nooit meer worden zoals het voorheen was en die ervaring zal iedereen in een fase van rouw herkennen.
Een herkenbaar boek voor iedereen die iemand heeft verloren. Licht van toon en toch snoert het je keel dicht.
