Rouw dringt soms heel diep binnen in ons leven. Het is dan ook meer dan louter verdriet. Een rouwproces maakt een hele reeks van gevoelens wakker, gaande van pijn over angst, schuld en woede, die soms ongekend intens beleefd worden. En daarnaast raakt het verlies ook nog eens al onze levensgebieden. Ons zelfbeeld, onze werksituatie en onze relaties met anderen worden er intens door beïnvloed. Soms lijkt het wel of je jezelf aan het verliezen bent.
En als het verlies nog pril is, vraagt je omgeving nog wel geregeld hoe het met je gaat maar na verloop van tijd wordt die aandacht al snel minder. Het lijkt wel of rondom jou het leven zijn gewone gang gaat en ondertussen heb jij het gevoel dat jouw wereld stil staat.
Iemand die ‘zich sterk houdt’ en ‘zijn gevoelens onder controle heeft’, wordt door de maatschappij dan ook vaak beschouwd als ‘iemand die het goed doet’. Je voelt je dan ook verplicht om maar weer snel aan de gang te gaan en je gevoelens aan de kant te zetten. Je wil je omgeving toch niet tot last zijn.
Een rouwende die wel met zijn verdriet, zijn opstandigheid en al zijn intense gevoelens naar buiten komt, krijgt dan ook de indruk dat hij verkeerd bezig is. De onwennige houding van de omgeving wanneer verdriet en hevige emoties worden geuit, is dan vaak de bevestiging dat jouw gedrag niet juist of abnormaal is. En dit op een moment dat je nood hebt aan tijd en rust om met al die verwarrende gevoelens om te gaan en je leven opnieuw op de rails te krijgen.
Het is een feit dat mensen de neiging hebben al vrij snel te stoppen met het spreken over de overledene of het benoemen van wat er gebeurd is. En dat komt niet helemaal uit desinteresse maar omdat ze het lastig vinden om jou met verdriet te zien. Het is ook niet altijd eenvoudig voor een ander om te begrijpen hoe iemand zich voelt na een ingrijpend verlies. Als je dat zelf niet meegemaakt hebt, dan blijft het gissen. Het is voor de rouwende zelf vaak ook niet goed onder woorden te brengen.
Men gaat er in het algemeen van uit dat rouwen lineair verloopt. Dus als ze je een keertje hebben zien lachen, ontstaat al vlug het idee dat het wel weer gaat. Dat het voorbij is. Maar zo werkt het niet. Rouwen is één stap vooruit en twee achteruit.
Het kan gevoelens van eenzaamheid opwekken. Mensen voelen zich niet altijd zo sterk als ze zelf wel zouden willen en velen voelen toch de sterke behoefte om te praten over het verdriet dat ze met zich meedragen. Het is soms een moeizaam eenzaam proces doorheen de rouw.
En als je wil dat mensen zich daar bewust van zijn, is het misschien goed om je uit te spreken. Zeg waar je behoefte aan hebt, geef mensen de kans om te zien hoe het diep van binnen bij jou zit. Voor jou is het goed om veel over je dierbare te praten, dus doe dat dan ook. Er zijn zeker zorgzame mensen om je heen te vinden, die je laten rouwen zoals jij dat wilt, die iets voor je regelen omdat jij dat wilt, die echt willen weten en tijd nemen om te vragen hoe het met je gaat.
