Er was een tijd dat ik dacht dat het bedrijfsleven me gelukkig zou maken. Ik ben het lang blijven proberen met vallen en opstaan. Het heeft me veel gebracht maar toch voelde ik mij er niet echt op mijn plek. Tot er iemand me op wees dat ik waarschijnlijk beter af was als ik het elders zou gaan zoeken. Nu ik dat keurslijf volledig van me heb afgeworpen, ben ik vrij om met jouw verhaal aan de slag te gaan.
Vanaf nu wil ik me met RoseRiver fulltime gaan richten op mensen die op een of andere manier een zwaar verlies hebben doorgemaakt. Rouwverwerking dus. De puurheid, de schoonheid en de ontroering die in deze hulpvraag verborgen ligt, zorgen ervoor dat ik hier fulltime mee bezig wil zijn.
Maar eerst even terug naar de winter van 1972. Ik was net acht geworden. Mijn oma werd opgenomen in het ziekenhuis en al heel vlug werd leverkanker vastgesteld. Vier maanden later overleed ze thuis omringd door haar kinderen en kleinkinderen. Op die dag veranderde alles voor mij. Mijn vertrouwde basis was plotseling weg. Een wereld zonder mijn oma was ondenkbaar voor mij. De eerste dagen liep ik wat verloren tussen al die grote mensen niet echt wetende waar ik met mijn verdriet heen kon. De grond onder mijn voeten was weggeblazen. Maar het leven ging door en ik had het er mee te doen.
Toen ik eenentwintig werd verloor ik een dierbare vriend ten gevolge van pancreaskanker. Ik zocht troost in meest ongezonde dingen maar merkte dat dit geen echte oplossing bood. Ik begon te lezen over leven en dood en voelde dat deze nieuwe kennis me enigszins troost konden bieden.
In de jaren die volgden groeide mijn interesse in de dood. De zoektocht over rouwverwerking ging gepaard met het vinden van nieuwe inzichten en nieuwe vormen van spiritualiteit. Ik besef dat deze tocht nooit af zal zijn. Elke nieuwe dag brengt nieuwe inspiratie. Dit is de ontdekkingstocht waar ik van geniet zonder dat ik mijn eigen veilig nest moet verlaten.
Het heeft lang geduurd voor ik echt de hulp en ondersteuning heb gevonden die me weer rust en vertrouwen in het leven kon geven. Tot er dan toch iemand de juiste toon wist te vinden en me de moed gaf mijn kwetsbaarheid te aanvaarden. Ik nam weer het heft in handen over mijn leven.
Ik weet van heel dichtbij hoe een groot verlies je leven op z’n kop kan zetten. En ik weet ook hoe datzelfde verlies een enorm groeiproces kan doen ontstaan. Dit is wat ik iedereen gun die het zwaar heeft na een verlies. Ik wil daarbij datgene bieden wat nodig is, niet meer, niet minder. Want wanneer het grote verdriet, de pijn en de machteloosheid op de achtergrond zijn geraakt, kan ook de liefde weer een kans krijgen.
